«Διακυβέρνηση Μητσοτάκη – ΝΔ Α.Ε. Έξι χρόνια, ένα ποινικό μητρώο εξουσίας και εθνικής κατρακύλας»

Του Σαρδόνιου

Αν η πολιτική είχε ποινικό μητρώο, η τελευταία εξαετία θα ήταν μια μαύρη βίβλος:

• Υποκλοπές δημοσιογράφων, στρατιωτικών και πολιτικών από το ίδιο το πρωθυπουργικό γραφείο.
• Ο Λιγνάδης, φίλος του Μαξίμου, καταδικάστηκε για ειδεχθή εγκλήματα – αλλά αποφυλακίστηκε παράδοξα γρήγορα.
• Η τραγωδία των Τεμπών, το πιο εμβληματικό κρατικό έγκλημα της Μεταπολίτευσης, θάφτηκε κάτω από ψέματα και επικοινωνιακό θράσος.
• Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ο θεσμός στήριξης του αγροτικού κόσμου, μετατράπηκε σε εργαλείο κομματικής λείας και πρόχειρων αναθέσεων.
• Και όλα αυτά με ΜΜΕ υποταγμένα σε λίστες, δικαιοσύνη που καθυστερεί επιλεκτικά και έναν λαό μονίμως αποσβολωμένο.

Η κυβέρνηση, με πρόσφατες καμπάνιες «αισιοδοξίας», επιδίδεται σε εντυπωσιασμούς με πλεονάσματα, ποσοστά ανάπτυξης και στατιστικά ευρήματα. Αλλά ποιον πείθουν;

Όταν βρίσκεσαι στον πάτο, δεν είναι δύσκολο να δείξεις βελτίωση. Το ζήτημα είναι ότι η βελτίωση αυτή δεν έχει αντίκρισμα στην καθημερινότητα. Η Ελλάδα δεν παράγει πλούτο, παράγει PowerPoint.

Στην εξωτερική πολιτική, το άλλοτε γεωπολιτικό αποκούμπι του ελληνισμού έχει καταντήσει παθητικός παρατηρητής. Η Τουρκία αποθρασύνεται, συνομιλεί με όλους από θέση ισχύος, ενώ η Ελλάδα εμφανίζεται στα διεθνή φόρα με ύφος επαίτη και απουσιάζει από τις ουσιαστικές αποφάσεις. Ούτε οι «σύμμαχοι» μάς λαμβάνουν υπόψη, ούτε τα «αφεντικά» των Βρυξελλών.

Και ενώ η χώρα βυθίζεται σε δημοκρατικό κυνισμό, ένα άρθρο πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας – που τόλμησε, χωρίς ενδοιασμούς, να διαγράψει το ίδιο το οικογενειακό σύστημα εξουσίας – προκαλεί ειρωνείες, χλευασμούς και γελοιοποίηση. Στην πραγματικότητα, όμως, προκάλεσε πανικό.

Ολόκληρο το πολιτικό φάσμα απέφυγε να απαντήσει στα ερωτήματα που τέθηκαν. Η σιωπή τους είναι η πιο εύγλωττη ομολογία.

Μα τι θα έλεγε σήμερα ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας;

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οραματιστής της λαϊκής κεντροδεξιάς, θα αναγνώριζε άραγε αυτό το μόρφωμα που φέρει το όνομά του;

Μήπως, τώρα όσο ποτέ, πράγματι «ταξιδεύουμε αυτή την άβυσσο με βάρκα την ελπίδα»;

Η Ελλάδα, μετά τη Μεταπολίτευση, πέρασε πολλά: ηθική φθορά, συνταγματικές παρεκκλίσεις, κομματική κυριαρχία.

Ποτέ όμως ο πολίτης δεν ένιωσε τόσο μόνος. Τόσο ανυπεράσπιστος απέναντι σε ένα σύστημα καλοκουρδισμένων τρολ, επικοινωνιακών συμμοριών και κομματικών χούλιγκαν.

Αναρωτιέται κανείς:

Ως πότε θα αντέχει αυτός ο λαός την ύβρη των Νεοκοτσαμπάσηδων;